Νόσος Graves και Καρκίνος Θυρεοειδούς

Η νόσος Graves αναπαριστά μια αυτοάνοση πάθηση που συνιστά την πιο κοινή αιτία υπερθυρεοειδισμού παγκοσμίως. Διεθνείς επιδημιολογικές μελέτες δείχνουν ότι αποτελεί τον παράγοντα που ευθύνεται για το 60% έως 80% των περιπτώσεων υπερθυρεοειδισμού, ειδικά σε περιοχές με επαρκή διατροφική πρόσληψη ιωδίου.

Η νόσος Graves προκαλείται από ειδικά αυτοαντισώματα, γνωστά ως TRAb, τα οποία παράγονται από τα ίδια κύτταρα της Graves εντός του θυρεοειδούς αδένα. Αυτά τα αντισώματα συνδέονται με τον υποδοχέα TSH στον θυρεοειδή αδένα, οδηγώντας σε υπερβολική παραγωγή θυρεοειδικών ορμονών.

Η νόσος Graves περιλαμβάνει ένα μείγμα συμπτωμάτων, συμπεριλαμβανομένου του υπερθυρεοειδισμού, της βρογχοκήλης, της θυρεοειδικής οφθαλμοπάθειας – εξόφθαλμης και του οίδηματος στα κάτω άκρα. Ο υπερθυρεοειδισμός είναι το πλέον συχνό σύμπτωμα, ενώ η βρογχοκήλη συναντάται στους ασθενείς με νόσο Graves σε δεύτερη θέση.

Η βρογχοκήλη που συνδέεται με τη νόσο Graves συνήθως εκδηλώνεται ως διάχυτη, χωρίς παρουσία όζων. Παρ’ όλα αυτά, περίπου 30% των ασθενών με νόσο Graves παρουσιάζουν όζους του θυρεοειδούς σε εσωτερικό επίπεδο.

Για πολλές δεκαετίες, υπήρχε η πεποίθηση ότι η νόσος Graves σπανίως συνδέεται με τον καρκίνο του θυρεοειδούς, με αρκετές έρευνες να υποστηρίζουν ότι μάλλον προστατεύει από αυτόν. Ωστόσο, πιο πρόσφατες επιστημονικές μελέτες έχουν αμφισβητήσει αυτήν την άποψη, αναδεικνύοντας υψηλότερα ποσοστά καρκίνου του θυρεοειδούς σε ασθενείς με νόσο Graves.

Η πιο πρόσφατη επιστημονική έρευνα που εξέτασε τη σχέση μεταξύ νόσου Graves και καρκίνου του θυρεοειδούς προέρχεται από μία μετα-ανάλυση της διεθνούς επιστημονικής βιβλιογραφίας και δημοσιεύθηκε το 2016 στο επίσημο επιστημονικό περιοδικό “International Journal of Surgery”.

Η έρευνα εξέτασε 33 διαφορετικές μελέτες, περιλαμβάνοντας έναν συνολικό αριθμό 10.594 ασθενών με διάγνωση νόσου Graves.

Τα αποτελέσματα της έρευνας κατέληξαν στα εξής συμπεράσματα:

• Το 7% των ασθενών με νόσο Graves παρουσίασαν καρκίνο του θυρεοειδούς, και αυτός ο καρκίνος διαγνώστηκε μετά την χειρουργική αντιμετώπιση της νόσου Graves.
• Το ποσοστό των ασθενών με νόσο Graves που παρουσίαζαν καρκίνο του θυρεοειδούς ήταν 5% σε ασθενείς χωρίς όζους, αλλά αυξάνονταν στο 23% για ασθενείς με νόσο Graves και ύπαρξη όζων.
• Οι ασθενείς με νόσο Graves που είχαν και όζες στο θυρεοειδή είχαν πενταπλάσιο κίνδυνο να παρουσιάσουν καρκίνο του θυρεοειδούς σε σύγκριση με τους ασθενείς χωρίς όζες.

Τα αποτελέσματα αυτής της μελέτης αντιτάσσονται στις προηγούμενες επιστημονικές απόψεις, που έθεταν τη νόσο Graves ως παράγοντα που μπορεί να προστατεύει από τον καρκίνο του θυρεοειδούς.

Αυτά τα ευρήματα υπογραμμίζουν τη σημασία της τακτικής παρακολούθησης των ασθενών με νόσο Graves και την ανίχνευση ενδεχόμενων όζων. Επίσης, αναδεικνύεται η σημασία της κατάλληλης και αποτελεσματικής θεραπείας της νόσου Graves.

Μεταξύ των διαφόρων μεθόδων θεραπείας που έχουν προταθεί για τη νόσο Graves, η θυρεοειδεκτομή (ολική αφαίρεση του θυρεοειδούς) έχει αποδειχθεί ως η πλέον αποτελεσματική. Εκτός από τη βελτίωση της υγείας, η θυρεοειδεκτομή επιτρέπει και την ιστολογική ανάλυση του αφαιρεθέντος θυρεοειδούς, προσφέροντας έτσι δυνατότητα ανίχνευσης καρκίνου του θυρεοειδούς. Αντίθετα, η χορήγηση ραδιενεργού ιωδίου μπορεί να καταστρέψει τον καρκίνο μαζί με τον θυρεοειδή αδένα, καθιστώντας αδύνατη την ανίχνευση του.

Συνολικά, η έρευνα αυτή υπογραμμίζει την ανάγκη για διαρκή παρακολούθηση και ατομικοποιημένη θεραπεία για ασθενείς με νόσο Graves, με έμφαση στην ανίχνευση και διαχείριση του καρκίνου του θυρεοειδούς.